Een bliksem bezoek gebracht aan The Enstone Spitfire Club, met de KL1007 naar Londen Heathrow. Niet Engelse shuttlebus chauffeur nam ons (ten onrechte) niet mee naar het auto verhuurbedrijf. Uur bij de bushalte gewacht tot de goede man na zijn eerste hele ronde begreep dat hij ons wel geacht werd mee te nemen. Klein opstootje met een mevrouw met heel veel bagage, heel veel haast en weinig manieren. Ferry probeerde haar nog te vertellen dat er eerst mensen uit bus moesten stappen voordat zij er in kon, met een woede uitbarsting, inclusief verwijzingen naar hoe gevaarlijk het is dezer dagen gekleurde vrouwen toe te spreken #MeToo#BlackLivesMatter. Het concept “Op Je Beurt Wachten” is in Engeland uitgevonden maar kennelijk beperkt van toepassing.Google Maps bracht ons op een modderpad van een boerderij strak langs de rand van het vliegveld. Vanaf daar kon je zo de taxi baan op rijden. Leek ons niet de bedoeling. Paul gebeld en die loodste ons feilloos naar The Enstone Spitfire Club. We konden, onder het genot van een mok koffie, onze vragen op hem afvuren en hij beantwoordde ze allemaal geduldig.Daarna ging het naar de hangaar waar we getuige waren van het afbouwen van het vliegtuig dat als Tribute dient voor Molly, een ATA vlieger.Omdat door Corona de latere vluchten Londen-Amsterdam zijn opgeschort, moesten we helaas na een uur en een kwartier al weer terug. Strak getimed kwamen we bij de check-in. Ondanks de tijd die het kostte in verhouding tot de tijd die we daar hadden, was het zeer de moeite waard. Hopelijk een volgend bezoek met een Spitfire Mk.26B. Die wordt NL geregistreerd, daardoor is de LS3 V8 motor die er in ligt en de Enstone Spitfire Club van de Engelse luchtvaart autoriteiten niet mogen gebruiken voor de bouw van hun toestellen, geen probleem. De RAF kleuren zijn niet zonder meer toegestaan, maar via Paul kunnen we tzt daar waarschijnlijk wel toestemming voor krijgen.
