Tot september 1944 leek het leger van Nazi Duitsland onoverwinnelijk. Het leek wel alsof dit leger met speels gemak landen binnen marcheerde en onderwierpen aan het Nazi regime. De vernietigende kracht van het leger werd pijnlijk duidelijk na het bombardement op Rotterdam. Het innemen dan wel onderwerpen van Engeland zou dan een relatief makkelijk te nemen hobbel moeten kunnen zijn voor dit oppermachtige, moderne leger.
Maar hoe kon dan op 6 juni 1944 vanuit Engeland een invasie op bezet Europa worden gestart? Waarom was het het machtige Duitse leger niet gelukt om Engeland op de knieën te krijgen? De Duitsers hadden dat echt wel geprobeerd in een campagne die liep van juli tot oktober 1940 en die bekend staat als The Battle of Britain. De Engelsen hadden het voordeel dat ze over radar beschikten, zo konden ze op afstand de Duitse vijand al aan zien komen. Daarnaast had in 1937 de Engelse minister van Coördinatie van Defensie besloten dat de inzet van jagers een probaat middel zou moeten zijn tegen luchtbombardementen. Hoewel de nodige Duitse bommen boven Engels grondgebied zijn gelost, is het de Duitse luchtmacht niet gelukt om Fighter Command uit te schakelen. In de aanloop naar de slag om Engeland had de minister van Vliegtuigproductie (daar was in die tijd een minister voor) de productie van Hurricanes en Spitfires behoorlijk op weten te schroeven. Deze Engelse jagers bleken zeer succesvol in het uitschakelen van Duitse bommenwerpers, de Spitfire bond voornamelijk de strijd aan met begeleidende Duitse Jagers, de Hurricanes haalde voornamelijk de bommenwerpers neer, uiteraard haalde een Spit ook hier en daar wel een bommenwerper uit de lucht en een Hurricane een Messerschmitt, de tactiek was wel doordacht. De Duitse luchtmacht had de handicap dat de bommenwerpers begeleidende Messerschmitt jagers al een flink deel van hun brandstof hadden verstookt bij de vlucht vanuit het vaste land, eenmaal bij de Engelse kust hadden ze zo’n 20 minuten tijd om luchtgevechten uit te voeren, daarna moesten ze oostwaarts. Menig bommenwerper vloog dan onbegeleid verder. Als “Sitting Duck”.
Doordat Duitsland de Slag om Engeland verloor kon op 6 juni de grote wens van Stalin worden vervuld: een strijd op 2 fronten. Want dat tweede front was heel hard nodig. Door de extreme kou en de Verschroeide Aarde tactiek van de Sovjets hadden de Duitsers enorme aantallen verliezen geleden, maar als er aan de Westkant geen tweede front was waar de Duitsers zich ook op moesten richten, zou het innemen van uiteindelijk Moskou niet ondenkbaar zijn geweest…..
De slag heeft wel zijn tol geëist. 3080 vliegers van 14 nationaliteiten streden namens Engeland, 1 op de 5 van die vliegers had de Slag om Engeland niet overleefd. Aan het eind van de oorlog was de groep geslonken tot iets minder dan de helft. Dit bracht Winston Churchill tot zijn beroemde uitspraak:
“Never in the field of human conflict was so much owed by so many to so few”
Effectief danken wij onze huidige vrijheid aan deze jonge mensen die hun leven gaven.
De Spitfire heeft niet bepaald stilgezeten nadat de Battle of Britain in het voordeel van de Engelsen was beslecht. Zo heeft de Spitfire, naast de Hurricane, ook een rol gespeeld bij de oorlog in Noord Afrika. Zonder de inzet van Spitfires, zou Malta verloren zijn geraakt aan de Duitsers. Malta was van zeer groot strategisch belang in de strijd om Noord Afrika. Op haar beurt was het uitermate belangrijk Noord Afrika in geallieerde handen te krijgen om zo de “As Staten” Italië en Duitsland van kostbare olie toevoer af te snijden. Deze strijd is maar op het nippertje gewonnen, problematisch was daarbij de aanvoer van Spitfires naar het eiland. Een aantal maal is dat per vliegdekschip gedaan, Churchill had daarbij de hulp van de Amerikanen gevraagd en gekregen. De start vanaf een vliegdekschip was voor een Spitfire een behoorlijk hachelijke onderneming die dan ook niet zelden misging, door het zware gewicht van de motor in de neus zijn er een aantal met net te weinig snelheid over de rand van het vliegdekschip gekomen en gingen daarna met de neus vooruit naar de zeebodem. Na een aantal keren dit te hebben ondergaan, bedacht de Engelse Luchtmacht dat het beter was de Spitfires met z.g.n. “Drop Tanks” uit te rusten zodat ze vanaf Gibraltar in 1 ruk naar Malta konden vliegen. De Duitse Luchtmacht heeft zich niet onbetuigd gelaten en maakten het leven van de vers gearriveerde Spitfire piloten behoorlijk zuur. Ook op Malta heeft de Spitfire er voor gezorgd dat de Engelsen door het oog van de naald konden kruipen, het zal altijd een vraagteken blijven hoe de oorlog verder zou zijn verlopen als Malta gevallen was…
Spitfires in USA Airforce dienst
Na het bombardement op Pearl Harbor, op 7 december 1941, stapten de Verenigde Staten van Amerika ook de oorlog in. Al spoedig kwamen Amerikaanse Luchtmacht troepen (USAAF) op Engelse bodem. Zij brachten in eerste instantie Bell P-39 Airacobra’s mee als jachttoestellen. Het probleem met dit toestel was dat het op grotere hoogte last kreeg van de turbo charger, deze bevroor nogal eens met dramatische gevolgen. De Engelsen wisten de Amerikanen er van te overtuigen een aantal Spitfires aan te schaffen, een advies dat werd opgevolgd.
De USAAF Spitfires werden gedurende oorlog vervangen door de P-47 Thunderbolt en de P-51 Mustangs (het verhaal gaat dat toen de Mustangs boven Berlijn verschenen om Engelse en Amerikaanse bommenwerpers te escorteren, een Duitse Generaal verzuchtte: “Jetzt haben wir den Krieg verloren”.
De foto spionage diensten van de Amerikaanse Luchtmacht bleven wel tot het eind van de oorlog gebruik maken van aangepaste Spitfires. Deze Spitfires waren ontdaan van bewapening, hadden extra brandstof capaciteit en waren ontdaan van de kogelwerende canopy. Door deze aanpassingen konden de PR (Photo Reconnaissance) Spitfires elke andere jager “out-performen” hetgeen de relatief lage verliezen verklaard.
De Supermarine Aircraft Spitfire Mk.26B van de stichting is in deze Photo Reconnaissance kleuren.
Daarbij zijn wel wat bijzonderheden te vermelden: de wit/zwarte balken werden aangebracht ten behoeve van het beter kunnen onderscheiden van geallieerde toestellen voor de grondtroepen bij Operation Overlord (D-Day), de PA892 is een markering die behoord bij een Amerikaanse PR Spitfire die “My Darling Dorothy” was gedoopt:
Na de Tweede Wereldoorlog namen diverse overheden de Spitfire op in hun luchtmacht, inclusief de Koninklijke Luchtmacht van Nederland. Meer info over de carrière van de Spitfire in Nederlands Dienstverband vindt u op de web-site van KLu Historische Vlucht.
Nabestaanden van de PA892 veteraan hadden aangegeven wat moeite te hebben met de markering “My Darling Dorothy” (daar kon er toch echt maar 1 van zijn), de bouwer heeft toen de naam “High Lady” bedacht.
Meer informatie over de inzet van Spitfires door de Amerikanen vindt je hier.